Natuurmonument De Beer

Eerst het verhaal van Liesbet.

'Ik kan me herinneren dat ik als kleuter, eind jaren vijftig, met mijn ouders en hun vrienden vanuit Den Haag naar het Vogeleiland ben geweest. Prachtig natuurschoon en heerlijk gewandeld, zó rustig. In mijn herinnering leek het op één grote zandbak. Gezellig gepicknickt, kortom een topdag.

Toen het gezelschap terug naar huis wilde, lag de pont al te wachten, maar mijn vader gebaarde met een joviaal gebaar naar de pontbaas dat hij kon gaan. De pontbaas hield echter aan en gebaarde op zijn beurt, dat we moesten opschieten, anders zou hij vertrekken. Maar mijn vader was vastbesloten, we zouden de volgende pont nemen. Dus mijn vader zwaaide ten afscheid.

Niet wetende dat dat de laatste pont van die dag was. Ik kan me nog herinneren dat mijn vader bij iemand, achterop diens brommer, hulp is gaan halen, maar hoe het verder afliep, is me ontgaan. Ik was waarschijnlijk in slaap gevallen. Toendertijd kreeg je nogal slaap van buitenlucht.'

Tot zover het verhaal van Liesbet. Deze familie zal zeker niet de enige zijn geweest die wel eens een pont heeft gemist en waarschijnlijk ook niet de enige die de laatste pont heeft gemist. Dat hierbij echter ook nog - uit onwetendheid - uitbundig wordt gezwaaid, is toch wel bijzonder.

Uit een informatieblad van de Stichting Natuurmonument De Beer (zie onder) blijkt dat de in de zomer de laatste boot om 17.30 uur van de Berghaven in Hoek van Holland vertrok, dus aan de kant van De Beer iets later. In de winter was het allemaal wat eerder en op winterse zondagen werd er nauwelijks gevaren. Dat laatste was ooit eigenlijk alleen maar bedoeld om dominees over te zetten. Dominees voor de diensten in de Sionskapel, om 9.15 uur heen en iets na 12.00 uur weer terug.